Jak konie w galopie

Kolega Tamirian zażyczył sobie seksistowskiej notki o facetach wpędzając mnie tym w nie lada kłopot. Bo po pierwsze to ja zawsze tylko dobrze, a po drugie jak tu pisać seksistowsko o istotach prawie doskonałych?
W mężczyźnie cudne jest wszystko, począwszy od boskiej sylwetki w kształcie V, a skończywszy... ale w sumie, po co się zapędzać tak daleko? Jako estetka, z czym się nigdy nie kryłam, z przyjemnością napawam się kształtami i wcale nie pragnę zadręczać mężczyzny na ten przykład rozmową i moim odmiennym widzeniem świata.
Tak między nami mówiąc, panom wcale przecież nie chodzi o ustalenie różnic w widzeniu, bo one są kompletnie nieistotne. A w ogóle, czy to mężczyzna jest baba jakaś, żeby gadał? Mężczyzna nie gada, mężczyzna czyni. Po tym się zresztą rozpoznaje prawdziwego faceta. Po czynach jego. Chociaż istnieją różne teorie na temat rozpoznawania. Osobiście lubię rozpoznać w pełnym blasku cnót i zalet, ale i po omacku jest całkiem przyjemnie. Wtedy się odkrywa mroczne zakamarki męskiej duszy, a mroczna mroczność jest wybitnie fascynująca.
Mężczyźni są też bezspornie znacznie bardziej demokratyczni niż kobiety. W różnych dyscyplinach życia, np w takiej miłości. W zasadzie między ... gdzieś tak dwadzieścia kilka lat a ... trzydzieści kilka lat są skłonni kochać wszystkie kobiety. No, prawie wszystkie. Dopiero potem się to zmienia, ale to akurat nie jest wina panów a pań, bo po czterdziestce - męskiej czterdziestce - zaczyna je drażnić chłopczyk w mężczyźnie. Złośliwe kobiety nazywają to zjawisko zdziecinnieniem, ale to te złośliwe, jako się rzekło.
Mylił się ten, kto wykombinował aforyzm (w ogóle te wszystkie aforyzmy i złote myśli to tanie chwyty: sensu w tym niewiele, ma tylko brzmieć efektownie) o statku pod pełnymi żaglami i koniach w galopie.
Najcudniejszym zjawiskiem we wszechświecie jest bowiem mężczyzna w galopie.