Tiwi or not tiwi?

Słyszę różne głosy, ja jednak lubię. Uniknęłam skutecznie oglądania świątecznych hitów (tych samych od 20 lat), znaczy to ja panuję, wszystko więc w normie. Właściwie jedyny element, z którym się przepycham to reklamy. One się pojawiają zawsze niespodziewanie. Choć i to można przewidzieć: zazwyczaj najmniej odpowiedni moment.

Ale jest taka reklama (te wszystkie wątroby, wzdęcia i nietrzymanie to małe miki), która robi na mnie piorunujące wrażenie, ponieważ obnaża bezlitośnie mroczną stronę mojej duszy. Kto widział japońską wersję The Ring będzie wiedział, co czuję. Otóż ten moment, kiedy upiór dziewczynki wyłazi ze studni, podpełza do widza aż na sam skraj telewizora, po czym (łaaaa!!!!) przełazi przez ekran (to jakby nasz chomiczek otworzył nagle straszną paszczę ociekającą kwasem! rewelacja w dziedzinie straszenia) to jest to! Tyle, że z drugiej strony.

Gdy na ekranie pojawia się blondasek w sweterku w romby (nie mam pojęcia, co reklamuje bo furia przesłania mi wtedy rozum) i zaczyna swoją kwestię: Ty, ty ty... - wkurzającym, zgrzytliwym tonem ciotki-klotki, która targa za poliś najświeższe niemowlę w rodzinie, ja rzucam się jak oszalała do pilota. Ale tak naprawdę, mam ochotę zanurzyć dłoń w telewizorze, wywlec stamtąd upierdliwca, rozerwać mu gardło, przegryźć tętnicę i wydłubać oczy. Strach pomyśleć, do czego byłabym zdolna, gdybym spotkała tego chłopaka na ulicy.
Ale muszę przyznać, że ciśnienie podnosi bardzo skutecznie.
Rodzino! Nadjeżdżam! I oby obiad nie składał się z pięciu dań :)