Językoznawstwo tramwajowe

Miałam okazję podziwiać wczoraj nowości językowe właśnie na przestrzeni mniej więcej czterech przystanków. Jest to jedna z przyczyn, dla których lubię tramwaje. W tramwajach są ludzie i ludzie gadają. Fakt, że przeważnie do telefonów - podejrzewam tak między nami, że za jakieś dwa pokolenia niemowlęta będą miały genetycznie wbudowaną słuchawkę w ucho, a drobny kolczyk przy ustach będzie szczególnie czułym mikrofonem - ale to inna bajka.
Na razie ludzie gadają metodą tradycyjną. Jak tylko wsiądą do tramwaju to zaczynają gadać. Tramwaj tymczasem jedzie, w przeciwieństwie do tego, co na kołach (gumowych znaczy) i stoi. Czasami mnie wkurza to gadanie, ale akurat wczoraj nic mnie nie wkurzało (poza naszymi politykami, ale to już norma) i czerpałam z mimowolnego podsłuchiwania wielką radość. Przyznaję, że też łza się w oku zakręciła - za sprawą gadającego nad moim uchem studenta - na wspomnienie słodkiego nieróbstwa czasów studenckich! Ach, co to były za czasy. Człowiek miał rzeczony czas, forsy jak lodu, niedokładnie wiadomo skąd, kondycję, urodę, młodość...
Teraz pozostała tylko młodość, uroda i kondycja, ale nie będziemy narzekać, bo i nie o to chodzi w tym poście.

Chodzi o język, sprytny i cwany, jak nie wiem co,wspaniałe odbicie czasów, obyczajów i stopnia rozwoju bądź degradacji ludzkości. Stoi nade mną student i paple (ci faceci teraz potwornie gadatliwi):
- No, dziś imprezka u X, potem idziemy do klubu... w piątek jedziemy na koncert, a w sobotę organizuję imprezę u siebie, to może byś przyszła? Ale tylko taki bifor robię, potem idziemy na otrzęsiny...

Czy ten "bifor" nie jest genialny? A jaki ekonomiczny! No i trudno nie zrozumieć, o co chodzi. Aż usta otworzyłam szeroko z podziwu, a jak tylko wróciłam do domu dopadłam syna, żeby potwierdzić zjawisko bifora. Potwierdził, że istnieje, ale on tym gardzi. Za to nie potwierdził istnienia aftera. Przez sekundę poczułam się rozczarowana, ale myślę sobie, że jednak zamiast się zniechęcać brakiem logiki języka (co mi przez sekundę przyszło do głowy) winnam go raczej podziwiać właśnie za jego niezłomną logikę!
Afterów nie ma, bo pewnie mało kto dożywa po biforze i imprezie właściwej!
Niech żyje język!

P.S. Czwartek był dniem niespodzianek. Kolejną była para młodych, przy czym on tachał własny plecak na plecach oraz jej torebkę (podręczną) rozmiarów walizki, a ona hasała luzem. Jakoś mnie nie przekonuje model macho noszącego moją torebkę, hm...