Tęsknota za światem normalnym

Jak może zauważyliście i mnie dopadł kryzys... niepisania. Nie pisałam, bo czułam zniechęcenie, a nawet chwilami obrzydzenie, wręcz odrazę, więc co było pisać?
Po części pewnie moja wina, bo jak człowiek rano poczyta o wiecznych kłótniach i jatkach, to potem przynajmniej z przyjemnością zamyka się we własnym świecie i zajmuje rzeczami naprawdę ważnymi, czyli bliskimi, pracą, sportem. I to ratuje przed wariactwem, a nawet... ba! to właśnie jest prawdziwe!
Czy zastanawialiście się kiedyś co by było, gdybyśmy totalnie olali polityków, politykę i idiotów, którzy stanowią 90% każdego społeczeństwa? Ja się zastanawiałam, Niestety oni się tkają drzwiami i oknami i nie sposób ich wyeliminować, ale można drastycznie ograniczyć i to z pożytkiem dla własnego zdrowia.

Swoją drogą ciekawe jest to, że każdy przytomny na umyśle podziela moje zdanie, że 90% to tumany. I to nasuwa mi podejrzenia, że może jednak wszyscy jesteśmy tumanami skoro się godzimy na to, żeby wieczne psuli nam szyki nieudacznicy i głupki? No i jak udowodnić w tej sytuacji, że akurat ja jestem w tej 10% grupie rozgarniętych? Może jednak nie, skoro pozwalam, żeby wpływali na mnie durnie?

Sami widzicie, że wobec takich refleksji lepiej, żebym jednak zajęła się sportem po pracy, zamiast marudzić. I ja jestem zdania, że to mi robi lepiej na rozum, psychikę i urodę ;)

Zaczynam tęsknić odrobinę za tym, żeby wróciło stare, kiedy to dziennikarze byli dziennikarzami, a nie interpretatorami rzeczywistości, wiadomości były nie tylko złe, policjant był dobry i łapał złodzieja, a ja bez trudu odróżniałam czarne od białego i normalne od durnego.
Stwierdzam, że od nienormalnego pomieszania wartości, pojęć i - nie bójmy się tego słowa - autorytetów (które zwyczajnie się skompromitowały i zanikły), zaczynam się radykalizować i mieć skłonności do przejmowania spraw we własne ręce.

Mieszkam w dobrej dzielnicy,o ile takie jeszcze istnieją, ale jak wiadomo teraz wszędzie jest nienormalna nienormalność. Nie ma dzielnic bezpiecznych i niebezpiecznych, wszędzie można oberwać, zostać okradzionym, a złodziej jak ci ukradnie torebkę, to już nie odeśle dokumentów pocztą zatrzymawszy sobie pieniądze. Nawet złodzieje zeszli na psy.

A więc i w mojej dobrej dzielnicy, ba! w dobrej kamienicy zdarzają się czasem niemiłe przygody. Mam sąsiadów piętro niżej, którzy - fakt, że teraz, kiedy dzieci podrosły i mają własne dzieci - burdy wszczynają rzadko, ale nadal im się zdarza.

Nie cierpię pijaków i tłumaczenie "patrz pani, co ta wóda robi z człowiekiem", uważam za totalną bzdurę. To człowiek (?) traci rozum dla wódy.
No i moi sąsiedzi czasem tracą. Niezwykle rzadko, ale jak już stracą, to nie ma przebacz.
Wracali przez pół wieczoru piątkowego z głośnymi śpiewami na ustach, aż w środku nocy obudziły mnie wrzaski i pijackie awantury. Chwilę się budziłam, zastanawiałam, czy powinnam się wtrącać do intymnego (na całą klatkę) życia sąsiadów, aż po serii głośniejszych okrzyków i kopnięć w drzwi piętro niżej oraz szczekaniu wściekłego psa sąsiadów, doszłam do wniosku, że to nienormalne, żeby piłowali gęby po pijaku i nie dawali spać. I być może się lali, bo na to wskazywały odgłosy.
Nie miałam tylko pewności, czy od razu wzywać policję, czy za chwilę. Ponieważ jednak ryki nie ustawały, zaniepokoiłam się nie na żarty i postanowiłam sprawdzić.

Musiałam wyglądać jak furia wcielona w piżamce, adidasach na bose nogi i czerwonym szlafroczku frotte, kiedy otworzyłam zamaszyście wcale nie zamknięte na klucz drzwi sąsiadów, bo czterech policjantów dumających nad rozciągniętym na podłodze w korytarzu panem domu zamarło w bezruchu na mój widok. Tylko chwilę poszukiwałam wzrokiem największego osiłka, żeby go obić, bo jak wiadomo, jak się skasuje przywódcę, to z resztą idzie już gładko. Wściekły pies był na szczęście zamknięty w pokoju.
Policjanci nie odzyskali głosu, a ja wymamrotałam, że fajnie, że są, bo już miałam po nich dzwonić.
No i tak sobie myślę jak to by było miło, gdybym mogła się czasem dowiedzieć o czyichś sukcesach, mądrości, fajnych pomysłach, bo kataklizmy i głupota towarzyszą ludziom od czasów jaskiniowych. tylko ostatnio proporcje w informacji się odwróciły.
Pozostaje nam zdefiniować, co to jest "świat normalny" i do niego wrócić ;)