O czasie... albo O! Czasie!

Jako coś co nie istnieje namacalnie, czas jest zjawiskiem wyjątkowo upierdliwym. Oczywiście ten nasz, ludzki, bo kosmiczny czas operuje takimi jednostkami, że ma nas w bardzo głębokim poważaniu, a i, prawdę mówiąc, gdybyśmy nim dysponowali, to pewnie też, by go nam było za mało.

Wiem, wiem banał, ale jak logicznie wyjaśnić, że cierpiąc na chroniczny brak czasu, zapełniamy każde 5 min, czasu wolnego tak szczelnie, żeby tylko tego czasu nie mieć?
Zjawisko nie widywania się ze znajomymi z braku czasu jest dość nagminne. Z rodziną także. Tu przynajmniej święta dwa razy w roku załatwiają sprawę, albo choć trochę ją maskują. Umówiłam się ze znajomymi na 8 grudnia. Miesiąc temu. Prawie audiencja.

Nie do końca odkryłam, czy rzecz polega bardziej na ilości obowiązków, czy na ilości zabawek, które mamy do dyspozycji. W jaskini nie było internetu, książek, za zwierzyną biegali mężczyźni, ja to najwyżej jagódki zbierałam, grzybki. Czas płynął inaczej. Nie miałam też okazji dowiadywać się, jak wygląda świat, co zabiera wyjątkowo dużo czasu. Nie byłam zapracowana - albo zajęta - od rana do nocy dzień po dniu. Zajmuję się wprawdzie pracą i odkrywaniem świata z przyjemnością, ale co by mi szkodziło trochę się ponudzić? Nie ma siły. Nie potrafię spocząć w bezruchu.
Słyszę chichot Czasu :)